Krijgen wat we verdienen
De samenleving is ‘af’, zo werd mijn generatie voorgehouden. Er zou een gespreid bedje voor ons klaarstaan. Niets meer aan doen. Inmiddels zien we dat de samenleving verre van ‘af’ is.
Leestijd: 2 minuten
Column van:
Het is niet meer vanzelfsprekend dat kinderen het beter krijgen dan hun ouders. Mijn generatie heeft te maken met een lastige woningmarkt, het jeugdloon dat jongwerkenden vaak in financiële problemen brengt of studieschulden door het leenstelsel. Door de vele flexibele contracten duurt het voor ons langer voor we ‘in het systeem komen’ en bijvoorbeeld een koopwoning kunnen bemachtigen.
Ongelijkheid en onrechtvaardigheid tekent zich trouwens niet alleen af langs de scheidslijnen van leeftijd. Er is ook ongelijkheid op basis van kleur, geslacht en klasse.
‘De mensen die onze samenleving draaiende houden, moeten hun eerlijke deel krijgen’
‘Ik verdien wel veel, maar ik krijg het niet’, zei mijn moeder altijd. Ze is verzorgende in een verzorgingshuis. Daarmee slaat ze de spijker op z’n kop (je moet altijd goed naar je moeder luisteren). De mensen die onze samenleving draaiende houden, moeten hun eerlijke deel krijgen. Dat is nu niet het geval. Niet voor niets is ‘graaiflatie’ het woord van het jaar geworden.
Gerelateerde artikelen
Om de samenleving overeind te houden, horen de zwaarste lasten op de sterkste schouders te rusten. Bijvoorbeeld die van bedrijven en rijke mensen.
Rechtvaardig is: een inhaalslag voor de lonen, eerlijke belastingen en toegang tot goede publieke diensten. Een bushalte in de buurt is geen luxe, maar een basisvoorwaarde om mee te kunnen doen in de samenleving.
Meer rechtvaardigheid is geen gemakkelijke opgave, maar wel hard nodig. Daar kunnen we iedereen van goede wil bij gebruiken.
